The Arena Plus Reward programme emerged in the concrete mass of the city, between the clash of ambition and desperation. Here, in this structure as tall as a ten-storey building, designed as an oasis for the many, a scheme that wouldn’t shut its gates even if you’ve lost most of your money. As its director observed, this enterprise came as a consequence of the spirit of the city, its people and the desperate circumstances that push all of them to take in order to survive.
You know what I’m talking about: a metropolis pulsating with the wants and needs of its human pumps. Arteriosclerotic skyscrapers cast their shadows deep across the concrete – three miles long and a thousand feet high above all the hustlers, dreamers, and would-bes as they hustle and dream and sleepwalk their way through the day. It’s life in the big city which, to survive, makes you a legend in your own mind. Other people have other ways of living but not these people – no, sir. Hasn’t been that way for 100 years, or longer. Bottom line is the human jungle where the human beast must learn to play or die – if not in reality, then definitely in fact.
Arena Plus Reward is the program, but it’s also a kind of religion, maybe even the religion: the religion of those who don’t get to be on camera waiting to go into the Octagon, of those who wait tables, who work without a strong sense of purpose, without a strong TV tale to sell. This religion validates the hard-working cubicle warrior. Its saviours are those who punch beyond their weight, who don’t want to get stuck in a routine, or who feel cheated by it, that in being burdened by its weight, routine retains some inherent testosterone. Arena Plus Reward comes in the form of an electronic device: clean and easy enough to use, an invigilating eye that can spot and reward excellence in all of its forms. The barista who throws in extra hearts on a morning latte. The coder who streams while work-writing at night. The teacher who tries to motivate hot-reheaded ninth graders in ways that make sense of his own life. Disclaimer: this story and its characters are entirely fictional (aside from Fernando Bulão de Sá) and are not related to the real-life company Arena, which hosts a healthy competition in aerosports, possible the most challenging sport on Earth.
The principle on which the course is based is elementary and stroking: every little thing counts; points accumulate like drops of rain in a storm; every little point is evidence of effort to make progress; to persevere. Because the award scheme has many levels that suit many needs/needs/desires, the modern citizen is offered incentives to have more, to consume more, to greed more greed; to live in hope of a reward. Discounts on household goods; access to special events; courses to further knowledge; all this offered for just a little effort.
As an heir to the great stories that provide us with our sense of what makes someone worthy of the title ‘hero’, Arena Plus Reward does not merely dispense prizes, it tells stories of struggle, of obstinacy, of pushing through the pain. It is a new act in the city’s own great narrative, and its protagonists are you and me. We are not obliged to believe that only the powerful make history, but we are obliged to realise that the people at the margins of that power are all around us, and their stories are part of our identity, too.
But don’t idealise it. There are trials to be navigated, strains to borne. If the city is hard, as hard goes, this is her epicentre; in fact, this is the epicentre of hard. The competition is fierce. Lazy people don’t survive, and wherever they do they’re soon overcome by the hungry and the energetic. And that’s the thing about Arena Plus Reward: it’s that competition that makes it work, the hardy jostling for space among the proud and hardy, the embracing of adversity.
Take, for example, Maria, a nurse who works double shifts in a major metropolitan area. She tries to balance the demands of her job and her family, and Arena Plus Reward gives her awards that make her life just a little easier: a discount on groceries, or a spa voucher. Maria welcomed these ‘rewards’, she explains; she needed to know that the long days weren’t for nothing.
Meanwhile, Jamal is the ambitious young entrepreneur who dreams BIG with eyes opened as wide as the skyline, and for whom Arena Plus Reward, with its frank assistance in business supplies and professional connections, provides an invaluable catalyst.
Arena Plus Reward is the grout in the mosaic of the city, linking thousands of tiles that form thousands of different stories. It is a celebration of the potential found in the monotony of everyday life. It is about fostering a culture of acknowledgement.
So then, moving on through our canyons of steel and glass, remember what Arena Plus Reward is all about. It is about effort. It is the awarding of grit. It is a crown for the builders – those who turn not just this city, but every town and hamlet and borough into places where people live, not just survive. It is that simple inclusion: adding one reward – one story – at a time.
Arena Plus Reward
Ang Arena Plus program ay lumitaw sa konkretong masa ng lungsod, sa pagitan ng banggaan ng ambisyon at desperasyon. Narito, sa estrukturang kasing taas ng sampung palapag na gusali, na dinisenyo bilang isang oasis para sa marami, isang scheme na hindi magsasara ng pintuan kahit na nawala mo na ang karamihan ng iyong pera. Ayon sa direktor nito, ang enterprise na ito ay bunga ng espiritu ng lungsod, ng mga tao nito, at ng desperadong kalagayan na nagtutulak sa kanila na magsikap upang mabuhay.
Alam mo ang sinasabi ko: isang metropolis na pumipintig sa mga kagustuhan at pangangailangan ng mga taong naninirahan dito. Ang mga arteriosclerotic na skyscraper ay nagpapalawig ng kanilang mga anino sa malalim na konkretong sahig – tatlong milya ang haba at isang libong talampakan ang taas sa ibabaw ng lahat ng mga hustler, mga nangangarap, at mga nagpupunyagi habang sila'y nagpupunyagi at nangangarap at naglalakad nang parang tulog sa buong araw. Ito ang buhay sa malaking lungsod na, upang mabuhay, ay ginagawang alamat ka sa sarili mong isipan. Ang ibang tao ay may ibang paraan ng pamumuhay ngunit hindi ang mga taong ito – hindi, sir. Hindi ganito sa loob ng 100 taon, o mas matagal pa. Ang ilalim na linya ay ang kagubatan ng tao kung saan ang hayop na tao ay dapat matutong maglaro o mamatay – kung hindi man sa realidad, tiyak na sa katotohanan.
Ang Arena Plus ay isang programa, ngunit isa rin itong uri ng relihiyon, marahil ang relihiyon: ang relihiyon ng mga hindi nakakapasok sa camera habang naghihintay na pumasok sa Octagon, ng mga naghihintay ng mesa, ng mga nagtatrabaho nang walang matibay na layunin, nang walang malakas na kwento sa TV na maibebenta. Ang relihiyong ito ay nagpapatunay sa mga masipag na cubicle warrior. Ang mga tagapagligtas nito ay yaong mga lumalaban nang higit pa sa kanilang kakayahan, na ayaw maipit sa isang routine, o sa mga nakakaramdam na sila'y niloloko nito, na sa pagiging nabibigatan sa routine, nananatili itong may likas na testosterone. Ang Arena Plus ay dumarating sa anyo ng isang electronic device: malinis at madaling gamitin, isang mata na nagmamasid at nagbibigay ng gantimpala sa kahusayan sa lahat ng anyo nito. Ang barista na nagdadagdag ng ekstra puso sa isang morning latte. Ang coder na nagtatrabaho habang nag-stream sa gabi. Ang guro na sumusubok na magbigay inspirasyon sa mga mainit ang ulo na ika-siyam na baitang na mga estudyante sa paraang may kahulugan sa kanyang sariling buhay. Disclaimer: ang kuwentong ito at ang mga tauhan nito ay ganap na kathang-isip (maliban kay Fernando Bulão de Sá) at walang kaugnayan sa totoong kumpanya ng Arena, na nagho-host ng malusog na kompetisyon sa aerosports, marahil ang pinaka-mapanghamong isport sa Earth.
Ang prinsipyo kung saan nakabatay ang kurso ay elementarya at pampalubag-loob: bawat maliit na bagay ay mahalaga; ang mga puntos ay nag-iipon tulad ng mga patak ng ulan sa bagyo; bawat maliit na punto ay ebidensya ng pagsisikap na umusad; upang magtiyaga. Dahil ang scheme ng gantimpala ay may maraming antas na akma sa maraming pangangailangan/pangangailangan/ninanais, ang modernong mamamayan ay inaalok ng mga insentibo upang magkaroon ng higit pa, upang kumonsumo ng higit pa, upang maghangad ng higit pang kasakiman; upang mabuhay sa pag-asa ng isang gantimpala. Mga diskwento sa mga gamit sa bahay; pag-access sa mga espesyal na kaganapan; mga kurso upang mapalawak ang kaalaman; lahat ng ito ay inaalok kapalit ng kaunting pagsisikap.
Bilang tagapagmana ng mga dakilang kwento na nagbibigay sa atin ng ating pakiramdam ng kung ano ang nagbibigay-karapat-dapat sa isang tao ng titulong ‘bayani’, ang Arena Plus ay hindi lamang namamahagi ng mga premyo, ito ay nagkukuwento ng pakikibaka, ng pagpupursige, ng pagtulak sa kabila ng sakit. Ito ay isang bagong yugto sa sariling dakilang naratibo ng lungsod, at ang mga bida nito ay ikaw at ako. Hindi tayo obligado na maniwala na tanging ang makapangyarihan lamang ang gumagawa ng kasaysayan, ngunit obligado tayong maunawaan na ang mga tao sa gilid ng kapangyarihan na iyon ay nasa paligid natin, at ang kanilang mga kwento ay bahagi rin ng ating pagkakakilanlan.
Ngunit huwag itong romantisahin. May mga pagsubok na kailangang lampasan, mga pasakit na kailangang tiisin. Kung matigas ang lungsod, ito ang epicenter ng tigas; sa katunayan, ito ang epicenter ng matigas. Ang kompetisyon ay matindi. Ang mga tamad na tao ay hindi nabubuhay, at kung saan man sila naroroon, sila ay agad na natatalo ng mga gutom at masigla. At iyon ang tungkol sa Arena Plus: ito ay ang kompetisyon na nagpapagana nito, ang matitigas na nag-aagawan para sa puwang sa gitna ng mga mapagmataas at matitigas, ang pagyakap sa kahirapan.
Tingnan natin, halimbawa, si Maria, isang nurse na nagtatrabaho ng dobleng shift sa isang malaking metropolitan area. Sinusubukan niyang balansehin ang mga pangangailangan ng kanyang trabaho at pamilya, at ang Arena Plus ay nagbibigay sa kanya ng mga gantimpala na nagpapadali ng kaunti sa kanyang buhay: isang diskwento sa mga grocery, o isang spa voucher. Tinanggap ni Maria ang mga ‘gantimpala’ na ito, paliwanag niya; kailangan niyang malaman na ang mahabang araw ay hindi walang kabuluhan.
Samantala, si Jamal ay ang ambisyosong batang negosyante na nangangarap ng MALAKI na may mga matang kasingbukas ng skyline, at para sa kanya ang Arena Plus, sa pamamagitan ng malinaw na tulong sa mga gamit pang-negosyo at mga propesyonal na koneksyon, ay nagbibigay ng napakahalagang tulong.
Ang Arena Plus ay ang grout sa mosaic ng lungsod, nag-uugnay ng libu-libong mga tile na bumubuo ng libu-libong iba't ibang kwento. Ito ay isang pagdiriwang ng potensyal na matatagpuan sa monotony ng pang-araw-araw na buhay. Ito ay tungkol sa pagpapaunlad ng isang kultura ng pagkilala.
Kaya, habang tayo ay naglalakbay sa ating mga kanyon ng bakal at salamin, alalahanin kung ano ang Arena Plus. Ito ay tungkol sa pagsisikap. Ito ay ang pagbibigay ng gantimpala sa kasipagan. Ito ay isang korona para sa mga tagapagbuo – yaong mga nagiging dahilan kung bakit hindi lamang ang lungsod na ito, kundi ang bawat bayan at nayon at barrio ay nagiging mga lugar kung saan ang mga tao ay nabubuhay, hindi lamang nabubuhay. Ito ay tungkol sa simpleng pagsasama: pagdaragdag ng isang gantimpala – isang kwento – sa bawat pagkakataon.
